بی تو بودن ....
در اوج تنهاییهایم با من بودی
در آن زمان که غبار دلتنگی ها سراسر وجودم را از آن خود ساخته بودند
وقتی تو را دیدم حس کردم پای به زمینی نهاده ام که غربتی در آن نیست
حس کردم آسمان با تمام خوبی هایش به تو خواهد باخت
حس کردم تو را شناخته ام ..
کاش می شناختمت ...
کاش زندگی با تمام بی رحمی هایش
کمی به من لبخند می زد .
کاش...
می دانم لحظه ها می گذرند .. زندگی می گذرد ...
ما می رویم و دیگران می آیند ...
اما زندگی بدون تو برایم گذر لحظه هاست ...
لحظه های سربی ...
امیدی ندارم به ترحم باران .... لبخند نمی زنم بر شقایق های دشت
اگر تو نباشی آسمان برایم خاکستری است ...
و امواج دریا هیچ صدایی را در گوشم نجوا نخواهند کرد...
غریبه آشنا ...! بودن با تو زیباترین خاطره زندگیم خواهد بود .
وقت با تو بودن .. بی تو بودم ... وحال که بی تو هستم با تو هستم ...
با تو بودن برایم زیباست ... با تو خواهم ماند ...
حتی اگر نخواهی ....
غریبونه شکستم ... من اینجا تک وتنها ....
فکر می کنم در حصاری گرفتارم که رهایی از ان آرزویی است بس بزرگ ... می خواهم فریاد برآورم . می خواهم در اوج اسمان رهگذری باشم که گه گاهی نگاهی به زمین می دوزد . می خواهم بدانی تنهایم . تنهای تنها در این غربت سرا .
کاش صدایم را بشنوی .. کاش باور کنی که بی تو نفس کشیدن برایم مشکل است ولی افسوس ...
خداوندا می دانم .. می دانم که گنهکارم می دانم که زندگی را نه آن چنان که تو رهنمودم دادی بلکه آن چنان که خواستم پیموده ام . کاش صدایم را بشنوی .. کاش سنگینی نگاهم را بر آسمان حس کنی . کاش بدانی که بی تو هیچم . و کاش مرا در آغوش گیری !
می دانم در آغوش تو تا ابد به خواب خواهم رفت ..مگذار که این خواب شیرین به کابوس زندگی مبدل شود . مگذار جدا شوم از تو . مگذار طوفان های سهم گین گناه مرا از تو دور سازد . و مرا به حال خودم رها مدار که بی شک تباه خواهم شد .
زیبای من ! ای هستی بخش همه هستی ها مرا با خود آشنا ساز و به من بفهمان که چگونه باشم . هرگز غریبی نکن چرا که غریبم می سازی و هرگز مرا از درگاه پاک خود دور مساز که بی آشیانم خواهی ساخت ..
می خواهم تنها باور کنی که دوستت دارم... دوستت دارم ....
به دریایی گرفتارم
که موجش عالمی دارد
« بنام معشوق حقیقی ٬ که وفایش ازلی و ابدی است »
هر خزانی را بهاری است
و هر بهاری را خزانی
مرگ و زندگی چنان در هم تنیده اند
که گیاه با خاک
آنسان از هم جدایند
که آسمان از زمین
راستی چه چیز می تواند جاذبه ی خاک را بشکند
و ما را از این سیاره ی کوچک معلق به بیکرانه ها ببرد ؟
به راستی که حقیقت زندگی عشق است
و زندگی بدون عشق سرابی بیش نیست ٬
چگونه می شود جاودانه شد و حصار زندگی و ترس از مرگ را شکست ٬
و از هر دو فراتر رفت ٬ چگونه ؟
سر چشمه ی آن رنج آسمانی که امن ابدی را ارزانی می دارد ٬ کجاست ؟
« آیا ما از حقیقت وجود خود غافل شده ایم ؟ » .....
(با تشکر از شکوفه)